باز از سپهر دانش ،  سرزد مهی دل آرا                  کاندر بسیط بینش ، شاهست وفرد ویکتا

از برج دین دهم مه ،مرآت حق تعالی                      درملک دین دهم شه،سلطان ملک بطحا

سرچشمه ی نقاوت ،عاشر امام هادی            -----------

چون صبح نیمه آمد ، ذیحجه را پدیدار                      ماهی شد آشکارا، از برج آل اطهار

یوسف نبود که بیند شاه  ، آمده به بازار                    ورنه یقین بد اورا،از جان ودل خریدار-----------------کو را بدی بمحنت، ناصر امام هادی ---------------

طالع شد از سمانه ، نوری زطور طه ها               کز او یکی تجلی ،درطورشد بموسا

با با رقات موسی، با معجزات عیسی              آمد شهی که سازد ، زنده دم مسیحا----------------------------از لحن با ملاحت ف صادرامام هادی------------

سر از سرادق دین ،زد کوکب ولایت               از پرده رخ فروزان ، شد نیر هدایت

یعنی دهم امام و، عاشر شه وصایت             آن داستان شیران ، توصیف از او کفایت---------------------سیر از پی اطاعت ، حاضر امام هادی-----------

آمد مهی که ظاهر ، ازآسمان زهراست           آمد شهی که سبط ،تاسع زشاه بطحاست

آمد ولی امری ، کزدودمان طاهاست           آمد یگانه شاهی ، کایات حق تعالی است-----------------------آمد مه هدایت ، ظاهر امام هادی----------

آمد شهی که از حق ، بر انس وجان امام است           بر جن وانس شاهست ،سردسته ی عظام است

مشکواه پرضیا است ، مصباح خاص وعام است         با آنکه مدفن او ، خود کعبه ی انام است-------------بودی به هر مشقت ف صابر امام هادی----------

آمد شهی که اورا ، باب السرا مکانش              دادند بعد هجرت ، از شهر وخانمانش

دیدش یک از محبان فآن خواری زمانش               از حا غربت او ترگشت دیدگانش------------------------بر او نمودحکمت ، ظاهرامام هادی----------

فرمود گر به ظاهر، ماراچنین مکان است             لیکن بباطن امر،مارا مکان جنان است

آنسو نگر که بینی،همواره گلستان است             مارا مقام برتر ، زاین دشت وبوستان است---------------------کردش زراه رافت ، باصرامام هادی ------------

رورا چو کردآنسو ، دید ازجنان نکوتر            باغیست پرزاشجار، راغیست پر صنوبر

دشتی پر ازریاحین، صحنیست خوش معطر          پر سوسن است سنبل ، پر لاله است واحمر-------------------بنشسته با شهامت ، ناظرامام هادی-----

یارب بحق زهرا ،هم حرمت پیمبر                     به عز وجاه حیدر،حق شبیر وشبر

حق علی هادی ، از حاضرین محضر               عفوگناه فرما ُ، بگذرزجرم (آذر)-------------------------کاو راست از خطیئت ، ساتر امام هادی------- *

*-دیوان آذر جلد 1 صص 131 -133-چاپ سوم -1348 شمسی- انتشارات اسلامیه

من که منصور صفت از سر کین بردارم              جرم من عشق حسین است که در دل دارم

جان ناقابلم ار در ره جانان برود                   دست کی از سر شاهنشه دین بر دارم

افتخارم به همین است که در راه حسین              جان شیرین دهم وسر برهش بگذارم

اولین کشته ام وآرزویم بود چنین                  تا که پیش از همه برسوی جنان رو آرم

مسلمم، فخر جهان، عزت دورانم لیک             بنگر اکنون که اسیری به کف اشرارم

دگر از زندگی خویش زجان سیر شدم             میدهد بسکه فلک از سر کین آزارم

می کنم مدحت آل علی وعصمت او             تا که (گلگون)بتن خویش سروجان دارم*

*-اثر طبع سید مهدی کرمانی (گلگون)-به نقل از ص 93 کتاب گلبانگ غم -گرداورنده :محمد غلامی-تهران

یا بیا که بجان آمدم زتنهایی(خطاب به امام زمان عج...)

دلبر ا گر بنوازی به نگاهی مارا               خوشتراست گربدهی منصب شاهی مارا

به من بی سر وپاگوشه ی چشمی بنما          که محال است جز این گوشه ، پناهی مارا

بردل تیره ام ای چشمه ی خورشید بتاب         نبود بدتر ازاین روز سیاهی مارا

ازازل دردل ما تخم محبت کشتند              نبود بهتر ازاین مهر گیاهی مارا

گرچه ازپیشگه خاطر عاطر دوریم           هم مگر یاد کند لطف تو گاهی مارا

باغم عشق که کوهیست گران بر دل ما         عجب است ار نخرد دوست به کاهی ما را

نه دل آشفته تر وشیفته تر ازدل ماست          نه جز آن خاطر مجموع ، گواهی ما را

مفتقر ، راه به معموره ی حسن تو نبرد         بده ای پیر خرابات تو راهی مارا*

*-به نقل از سرودهای امام مهدی عج.. انتشارات قلم-قم-ص 20-اثر طبع کمپانی

زجور معتصم ، جان شه ابرار می سوزد         زسوززهر، حسم حجت دادار می سوزد

از آن ظلمی که بر شاه نهم بنمود ام الفضل        دل زهرا وقلب احمد مختار می سوزد

بزد بر باغ توحیدی شرر از زهر، اهریمن        وزآن نخل امامت بین که برگ وبار می سوزد

زسوززهربر خود چون گزیده مار غلطیدی        کزآن حالت، روان حیدرکرار می سوزد

چنان برجسم وجان شه شرر افکند زهر کین       کزآن محنت دوچشم ثابت وسیار میسوزد

زسوز تشنگی می سوخت تارفت از جهان آن شه   بحال غم فزایش گنبد دوار می سوزد

بروی بام بودی خود سه روز،آن پیکر مسموم      که قلب عالم وآدم از آن رفتار می سوزد

بجسم شه بفکندند مرغان سایه از شفقت          دل مرغ هوا بر آن شه ابرار می سوزد

زبام افکند ، ام الفضل،بر روی زمین شه را      دل(آهی)زکار آن سیه کردار می سوزد*

*-به نقل از دیوان آهی-جلد دوم-ص 213-انتشارات خزر -تهران -اثر طبع علی آهی1348شمسی

http://www.payeganltd.com/صفحه_نخست.html?s=9052

http://aliabas2248354.parsiblog.com/